Ο ΑΛΥΤΟΣ ΚΟΜΠΟΣ

(Μπιμπ,μπιμπ,μπιμπ) το ξυπνητήρι χτυπάει σαν μανιακο. Καποιος θα μπορούσε να πει οτι ειναι ο ήχος της καρδίας μου απο την υπερένταση που με περιτρυγίριζε ολο το βράδυ και δεν με άφησε να κλείσω μάτι. Η ωρα 7:15 και εγω δεν μπορούσα να σηκωθώ να κλείσω το ξυπνητήρι, έχοντας παραπλανηθεί απο τον υπέροχο ουρανό με φωσφορούχα αστέρια που εχω στο ταβάνι του δωματίου μου. Γιατί το κοίταζα τόσο επίμονα;, γιατι δεν ήξερα αν αυτα τα αστέρια θα έπαβαν να λάμπουν στον έξω κόσμο μετα απο την σημερινή μέρα. Μετα απο περίπου ενα 15’ χαμένος στις σκέψεις μου, στα διλληματά μου για την σημερινή μέρα, σηκώθηκα και έκλεισα το ξυπνηρήρι. Ησυχία... Μονο εγω και τα αστέρια στο ταβάνι του δωματίουείχαμε μεινει. Και φυσικά οι πολίπλοκες σκέψεις μου. Πήγα στην κουζίνα να πίω λιγο νερό, ενω η τηλεόραση έπαιζε από μονη της στο σαλόνι σταματημένη σε μια κοινότυπη πρωινή εκπομπή που ειχε ξεκινήσει απο νωρις για να μεταφέρει τα παντα για το μεγάλο εκείνο γεγονός: της εκλογες της 21 Μαίου. Έπλυνα τα δόντια μου, εκανα ντουζ, φορεσα ενα τζιν παντελονι με ενα πουκαμισο προσπαθώντας να σταθώστο ύψος της ημέρας που για άλλους εμοιαζε ασήμαντη μιας και έπαιζε ενα πολυ σημαντικό παιχνιδι ο Ολυμπιακός το βράδυ. Για φαντάσου να εχουμε ζήσει αυτα τα 4 χρονια πανδημιες, δυστυχήματα, φόνους αλλα να νοιαζόμαστε πιο πολύ για μια πρόκριση μιας ομάδας παρά για το ίδιο μας το μέλλον. Ίσως είναι ένα τρικ που κάνουμε εμείς στους εαυτούς μας για να ξεχαστούμε από τα προβλήματα μας, ισως τελικά εχουμε ανάγκη να κάνουμε αυτό που πράττουν οι άνθρωποι που διοικούν αυτήν την χώρα. Ποιο είναι αυτό;. Αποποίηση ευθυνών. Με πιο απλά ελληνικά «δεν φταίω εγώ, εσυ φταις.». Όλες αυτές οι σκέψεις με κατέκλυσαν την ώρα που έδενα τα κορδόνια από τα παπούτσια μου για να πάω να ψηφίσω. Ενώ ήξερα τι θα ψηφίσω, ένιωθα πάλι μια αβεβαιότητα, σαν κάποιος να μου ψιθύριζε στο αυτί  «μην ψηφίσεις αυτόν, ο άλλος είναι καλύτερος». Αλήθεια, υπάρχει κάποιος καλύτερος για εμάς σήμερα;. Μάλλον όχι. Αβέβαιος για το τι θα ψηφίσω λοιπόν και βυθισμένος στις σκέψεις μου ξεκλειδώνω την πόρτα του σπιτιού μου και πηγαίνω στο εκλογικό κέντρο, που τυχαίνει να είναι απέναντι από το σπίτι μου με αποτέλεσμα εκείνα τα λεπτά που άλλοι σαν και εμένα είχαν για να σκεφτούν πηγαίνοντας για την ψήφο εγώ δεν τα είχα. Μπήκα στο σχολείο. Το σχολείο μου. Εκεί που έμαθα τα πρώτα μου γράμματα, έμαθα να μετράω μέχρι το 10, είχα τον πρώτο μου έρωτα, έμπλεξα στον πρώτο μου καυγά και σήμερα ψήφιζα και πρώτη μου φορά μιας και δεν είχα ψηφίσει την προηγούμενη. Όλα τα εκλογικά κέντρα γεμάτα, παρά μόνο το δικό μου που δεν είχε κανέναν, αφαιρώντας μου αλλά 5 λεπτά που μπορεί να είχα για να σκεφτώ τι να ψηφίσω. Παίρνω τα ψηφοδέλτια και μπαίνω στο παραβάν. Ξεφυλλίζω και ξεφυλλίζω και τελικά βάζω τον σταυρό μου. Βάζω το ψηφοδέλτιο στον φάκελο και πηγαίνω να το βάλω μέσα στην κάλπη. Ο δικηγόρος που ήταν εκεί μου λέει «στάσου, δεν έχεις κλείσει τον φάκελο σου». Μάλλον ασυνείδητα ήθελα να μείνει ανοιχτός μήπως πιαστεί για άκυρο. Γιατί εκείνη την στιγμή ειλικρινά δεν ήξερα αν ψήφισα «σωστά». Μπαίνω σπίτι. Ακόμα δεν είχα φάει πρωινό και ούτε έφαγα γιατί ειλικρινά είχα έναν κόμπο στο στομάχι. Από το άγχος;, από την αβεβαιότητα;, δεν ξέρω. Μετά την ψήφο είχα συμφωνήσει με τον πατέρα μου να πάω από το σπίτι του για να φάμε μαζί μεσημεριανό. Έφτασα. Ο πατέρας μου και η γυναίκα του (μιας και είναι πολλά χρόνια χωρισμένοι οι δικοί μου) με υποδέχτηκαν με χαρά γιατί είχαν καιρό να με δουν. Εγώ; Δεν ήξερα αν μπορούσα να δείξω την ίδια χαρά μιας και είχα ακόμα εκείνον τον κόμπο στο στο στομάχι μου που δεν έλεγε να με αφήσει. Η κυρία Σπυριδουλα ( η γυναίκα του πατέρα μου) έστρωσε την τραπεζαρία και μας έβαλε να φάμε, μακαρόνια με κιμά, ένα φαγητό καθημερινό και απλό που πάντα όμως το πετύχαινε. Κάποια συζήτηση άρχισε να εξελίσσεται στο τραπέζι με εμένα να αδυνατώ να την παρακολουθήσω καθώς τα αυτιά μου είναι συγκεντρωμένα στην τηλεόραση που έπαιζε στο σαλόνι, ακούγοντας τις προβλέψεις για το αποτέλεσμα των εκλογών. Τελειώσαμε το φαγητό και κάτσαμε στο σαλόνι. Το απόγευμα μας επισκέφτηκε η αδελφή μου με τον γαμπρό μου και με τα δυο μου ανήψια που είχα καιρό να τα δω, αλλά ακόμα αδυνατούσα να αισθανθώ το παραμικρό ίχνος χαράς, αφού ακόμα είχα αυτόν τον άλυτο κόμπο στο στομάχι μου. Ο γαμπρός μου είναι, Ολυμπιακός σε αντίθεση με όλη την οικογένεια που είναι Παναθηναϊκοι και εμένα που είμαι ΑΕΚ και ήταν αγχωμένος για το σημερινό ματς. Δεν μίλησε καθόλου για τις εκλογές παρά μόνο για το ποσό σημαντικός ήταν εκείνος ο αγώνας για αυτούς. Πόσοι άνθρωποι εκείνη την εμένα ένιωθαν έναν κόμπο στο στομάχι τους σαν και εμένα αλλά για άλλο γεγονός;. Μάλλον πολλοί. Περισσότεροι από όσοι θα έπρεπε ίσως. Η αντίστροφη μέτρηση σε όλα τα κανάλια έχει ξεκινήσει, θυμίζοντας το κλασσικά countdown στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, αλλά εκείνη την μέρα δεν περιμέναμε με χαρά αλλά με αγωνία. 3.2.1, και εμφανίζονται στην οθόνη τα πρώτα αποτελέσματα. Συντριπτικό ποσοστό για το Ν.Δ με τον ΣΥΡΙΖΑ να έρχεται δεύτερο με διαφορά διψήφιου αριθμού. Κανείς δεν το πίστευε. Όταν όλες οι δημοσκοπήσεις έλεγαν το ποσό κοντά ήταν η μάχη, όταν ο περίγυρος μου πίστευε ότι θα βγει άλλο κόμμα πρώτο. Το πρώτο κόμμα πανηγύριζε στα κεντρικά του γραφεία. Δεν είναι πολιτικό το θέμα. Είναι θέμα ισορροπίας των πραγματων. Ότι δηλαδή δεν γίνεται να είμαστε τόσο σίγουροι τι ψηφίζουμε, όταν οι τελευταίες 3 τουλάχιστον τετραετίες ήταν αμφίβολες. Το ματς του Ολυμπιακού είχε μόλις αρχίσει όταν το ματς των εκλογών έδειχνε να έχει τελειώσει. Ξεκινάω να πάω στο σπίτι μου από τον Πειραιά  στην καλλιθεα μιας και δεν με ένοιαζε τόσο το ματς. Όταν έφτασα στην καλλιθεα κατέβηκα λίγες στάσεις πριν την δικιά μου γιατί ένιωθα την ανάγκη να περπατήσω. Περνούσα από αμέτρητες καφετέριες και καφενεία που στην πλειονότητα τους έδειχναν τον Ολυμπιακό αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα των εκλογών σαν να ήταν κάτι καθημερινό, κάτι ασήμαντο. Δεν είχε συνηδητοποιση κανείς ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του πολιτεύματος  το πρώτο κόμμα επικράτησε με τέτοιο συντριπτικό βαθμό από το δεύτερο. Φτάνω σπίτι. Μπαίνω στο δωμάτιο μου και βάζω να δω το ματς γιατί ήθελα να ξεχαστώ λιγάκι από το σοκ που έπαθα με το αποτέλεσμα. Ο Ολυμπιακός πήγαινε καλά, σε όλο το παιχνίδι μπροστά και φαινόταν ότι θα το πάρει. Αλλά ίσως η ψυχή του έλληνα, όπως λέγανε οι παλιοί, συνδέετε με την πατρίδα του. Ίσως η ψυχή του έλληνα ένιωσε το σοκ που υπέστη η χώρα του και στα τελευταία λεπτά η καρδιά του μαχητή έσβησε. Η Ρεάλ Μαδρίτης στέφτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και ο Ολυμπιακός πήρε τους κόπους μιας σεζόν, τα δάκρυα της ήττας και την εικόνα του κυπέλλου και ήρθε σπίτι. Τα τελικά αποτελέσματα των εκλογών βγήκαν. Η διαφορά ειχε πια μεγαλώσει κατά πολύ. Τόσο που ούτε οι δημοσκόποι το υπολόγιζαν. Ξάπλωσα. «Αύριο δουλεύω» σκέφτηκα «πρέπει να κοιμηθώ νωρίς» είπα στον εαυτό μου. Αλλά ο κόμπος στο στομάχι ήταν εκεί. Να μου θυμίζει ότι στην ζωή πρέπει να τα περιμένεις όλα. Μάλλον αυτός ο κόμπος στο στομάχι που είχα όλη την μέρα ήθελε να μου διδάξει ένα  μάθημα. Μάλλον προσπάθησε να μου πει, ότι πρέπει να μην φοβόμαστε τους κόμπους τον σχοινιών στην ζωή μας, γιατί δεν έχει να κάνει με το ποσό σφιχτός είναι αλλά με το που βρίσκεται. Αν δηλαδή βρίσκεσαι σε ένα γκρεμό, και πρέπει να πηδήξεις και βάλεις το κόμπο του σχοινιού γύρω από τον λαιμό σου θα πεθάνεις, αλλά αν δέσεις τον κόμπο αυτόν γύρω από την μέση σου θα σε κρατήσει από το να σκοτωθείς.